Gelukkig waren de organisatoren van de Avondvierdaagse er altijd goed op voorbereid dat alle kinderen volgestouwd met wicky’s zouden zijn. Gedurende de hele route stonden er Dixi wc’s langs de kant. Ik, met wat smetvrezerige trekjes, probeerde het altijd zo lang mogelijk op te houden maar op de derde avond had ik 6 wicky's op en hield ik het niet meer. Met tegenzin ging ik in de rij voor een Dixi staan. Mijn moeder had geen zakdoekjes bij zich en ook geen antibacterieel gedoe dus het was een behoorlijke deal voor mij om zomaar op zo’n ondergescheten wc te gaan zitten. Toen ik eindelijk aan de beurt was deed ik met een zuur gezicht de deur open maar tot mijn grote verbazing had de Dixi een wasbak. In die paar keer in mijn leven dat ik op een Dixi had gezeten had ik dat nog nooit gezien! Opgelucht deed ik mijn plas en begon ik na afloop mijn handen grondig in te zepen met het zeepje dat in de wasbak lag. Ja ja, zelfs een zeepje. Wat een luxe! Terwijl ik bedacht hoe belachelijk het was geweest dat ik mezelf die andere twee avonden de laatste meters met gekruiste benen bijna piesend in mijn broek naar de finishstreep had voortbewogen zocht ik naar het kraantje. Waar de fuck was het kraantje? Er ging een golf van paniek door me heen.. hoe beter ik keek hoe meer ik me realiseerde dat deze wasbak helemaal geen wasbak was maar een urinoir. En dat zeepje waar ik me net tot aan mijn ellebogen mee had in staan zepen was een urinoirblokje tegen vieze geurtjes. De rest van de tocht heb ik jankend met mijn handen in de lucht achter mijn moeder aangesjokt. Iedereen liep met een grote boog om me heen, alleen mijn beste vriendinnetje was zo lief me af en toe een winegum te komen voeren.
