Afgelopen weekend ben ik naar Londen geweest. Ik vloog vrijdag om half 10 's ochtends vanuit Eindhoven naar Stansted. Ik had om 6 uur de trein vanuit Den Haag. Nog helemaal brak met een grote beker koffie, mijn trolley en nog een tas kwam ik hijgend de trein in gerend. Ik plofte neer en installeerde me voor een lange treinreis. Na een minuut of 10 viel het me op dat het al een tijdje niet heel fris rook. Ik had er hiervoor niet veel aandacht aan besteed maar het werd nu wel heel erg. Een stel van in de 50, ook beladen met tassen een trolleys, was de enige in de coupé. Arrogant keek ik hun kant op, met het idee dat het wel zo moest zijn dat zij al 10 minuten lang scheten zaten te laten. Hoe kon het hier anders zo verschrikkelijk stinken?
Na een half uurtje kwam de conducteur voor mijn vervoersbewijs. Ik stond op om uit mijn tas mijn ov-chip te pakken en schrok me dood. Ik zat van top tot teen ONDER DE STRONT. Over mijn broek zat een hele drol uitgesmeerd en de studs van mijn leuke motorlaarsjes zaten helemaal aan elkaar gekleefd van de stukken drol. Een paar seconden zat ik in zo'n dubio die kinderen ook meestal hebben als ze net zijn gevallen, moet ik nu keihard gaan lachen of keihard gaan huilen? Gelukkig kreeg ik niet meer tijd om hier over na te denken want het stel gaf me een stuk wc papier aan. Terwijl ik om half 7 's ochtends kokhalsend de poep van me af aan het vegen was schreef de conducteur een briefje met alle gegevens op zodat ik later de stomerijkosten terug zou kunnen vragen.
Aangekomen op het vliegveld trok ik meteen mijn trolley open om de enige andere broek die ik nog bij me had aan te doen. De drollenbroek deed ik in een plastictas, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem weg te gooien aangezien ik hem net een week had (ik weet het, heel goor). Met het idee dat het ergste nu achter de rug was stapte ik al wat minder chagrijnig de wc uit om een frisse start te maken. Nu zou de rest van mijn reis probleemloos verlopen. Helaas achtervolgende die intense poepgeur me overal op het vliegveld. In de rij bij de douane stonden de mensen met een grote boog om me heen en toen ik nog eens goed naar mijn schoenen keek zag ik dat ik een stuk over het hoofd had gezien. Terug in de wc zetten ik mijn voet op de wasbak en ja hoor, mijn enige andere broek scheurde volledig uit. Daar stond ik dan, met een broek onder de schijt en een broek die kapot was. En ik moest nog een paar uur reizen.
Nou heeft Eindhoven niet zo'n tunnel waar je doorheen moet maar gewoon een armoedig trappetje waarmee je zelf het vliegtuig in mag klimmen. Met de meest chagrijnige kop die ik kon trekken klauderde ik het trappetje op terwijl ik er niet aan probeerde te denken dat die man achter me zo naar binnen kon kijken. En je raad al wat ik zag, ook mijn trolley bleek onder te zitten. Zo kwam ik dus scheldend het vliegtuig in en heb ik voor een volle kabine half jankend met een tissue mijn trolley staan schoonmaken. Ik ben de rest van de reis door een spaanse stewards het poepmeisje genoemd, wist zij veel dat ik het kon verstaan..
